יעצט װױנט שױן ר׳ שׂימחה פּלאַכטע אין זײַן אײגענע קאַמעניצע מיט זעקס אױסגעמעבלטע פּאָקויעס.
דער שׂררה האָט געשיקט נאָך זײַן הױפֿשנײַדער און האָט בעשטעלט מען זאָל ר׳ שׂימחהן בעקליידן פֿון קאָפּ ביז פֿוס זײער הערלעך, דאָס בעסטע זײַדנצײַג צו פֿינף און צו זעקס מלבושים, און אײן זײַדענעם שלאָפֿראָק און אײן עכט זײַדענע װײַסע אַטלאַס־יופּעצע, און אײן װײַס־זײַדענעם גאַרטל און עטלעכע טײַערע פּעלצן. און די שׂררהסטע האָט זיך גענומען די מאַדאַם פּלאַכטע בײַ די האַנט און האָט זי געפֿירט צו איר הױף־דאַמען־שנײַדער און איז מיט איר געגאַנגען אין אַ געװעלב און מען האָט גענומען אױך אַלערהאַנט קלײדער און אױך גרעט און אױך בעטגעװאַנט, אַלץ זײער הערלעך. און בײַם גאָלדשמיד האָט מען געקױפֿט אַלערלײַ צירונג, און די מאַדאַם שׂימחה װאַר אױסגעצירט װי אײנע פֿירשטין, און מען האָט געגעבן די מאַדאַם שׂימחהן אײן בײַטל מיט עטלעכע הונדערט רענדלעך. און דער שׂררה מיט זײַן װײַב האָבן צו ר׳ שׂימחהן מיט זײַן װײַב אַזױ געזאָגט: „דאָס געלט זאָלט עטץ ענק ניט שפּאָרן, עטץ זאָלט קױפֿן װאָס ענקער האַרץ װעט בעגערן. עס װעט ענק קײן געלט ניט פֿעלן, איך װעל אײַך אַלע װאָך שיקן.״ און מען האָט איבערגעלאָזט צװײ פּױערן צו בעדינען און צו בעהיטן דעם הױף. די צװײ פּױערן האָט מען געגעבן אַ קלײן שטיבל אין דער הײך צו װױנען, תּבֿואה מיט קעלבער מיט עופות, און דער שׂררה האָט איבערגעלאָזט ר׳ שׂימחהן זײַן גאָלדענעם טאַשן־זײגער. און זײַן װײַב, די גרעפֿין, האָט איבערגעלאָזט זײער פֿיל מתּנות די מאַדאַם שׂימחהן. און זײ האָבן זיך מיט גרױס דרך־ארץ געזעגענט און אָנגעזאָגט די צװײ פּױערן זײ זאָלן זײער טרײַ זײַן און זענען אַהײמגעפֿאָרן.
װי דער שׂררה איז אַהײמגעקומען, האָט ער פֿאַר גרױס פֿרײד געמאַכט אַ גרױסן באַל און האָט צונאַנדגערופֿן אַלע משרתים און אַלע פּױערן (23) און האָט זײ ערצײלט פֿון דעם פּאָד פּאַן באָג. אַלע האָבן זיך זײער געװוּנדערט און זײער געפֿרײט.
אונדזער ר׳ שׂימחה מיט זײַן װײַב האָבן זיך אױף ס׳נײַ גענומען צו די כּלים. די אַלטע כּלים האָט מען אַװעקגעשטעלט, דען זײ װאַרן שױן צו קלײן. מען האָט געקױפֿט טעפּ װי די קאַנען און שיסלען װי די צעבערס, און מען האָט גאַנצע טעג ניט מער געטאָן נאָר אָנגעהיטן די אַכילה. אַ גאַנצע גראָמאַדע פּױערן זענען דאָס ניט אין שטאַנד אױפֿצופֿרעסן, װאָס זײ האָבן אַלע טאָג אױפֿגעפֿרעסן. און פֿון שׂררהס הױף האָט מען אַלע װאָך געשיקט מעל מיט שפּײַז מיט קעלבער מיט עופֿות מיט האָלץ, און אַלע װאָך אַ בײַטל מיט געלט.
די גרעפֿין האָט אַרײַנגעשיקט עטלעכע גוטע מילכקי, די מאַדאַם פּלאַכטע זאָל האָבן גענוג מילך מיט פּוטער, און משרתים צו די קי צו מעלקן און צו מאַכן פּוטער.
בקיצור, ר׳ שׂימחה פּלאַכטע האָט הערלעך בעװױנט עטלעכע געפּוצטע פּאָקאָיעס זײער הערלעך אױסגעמעבלט און האָט געהאַט משרתים פּױערן מיט שיקסעס, זײ זאָלן אים בעדינען, און עס איס געפֿירט געװאָרן װי אין אײן הױף. און ער איז געגאַנגען געקלײדט אין בלױז זײַד, און דער אַלטער ספּאָדעק איז שױן קאַסירט געװאָרן.
ר׳ שׂימחה איז געגאַנגען אין אַ סאָבל־היטל פֿאַר הונדערט רובל, און די לאַנגע װײַסע יופּעצע מיט דעם װײַסן גאַרטל װאַרן עכט זײַדנער אַטלאַס, און אײן ריכטיקן ים־שטעקן מיט אײן גוט זילברנעם קאָפּ פֿון אַ האַלב פֿונט. און די מאַדאַם פּלאַכטע איז געגאַנגען געקלײדט װי אײנע גרעפֿין. און מען האָט געהאַלטן צװײ יודישע משרתים צו די קיך, און די שטאָטלײַט האָבן דאָס צוגעזען. מענכע האָבן געלאַכט, און מענכע האָבן געפּלאַצט, נאָר מען האָט געמוזט האָבן דרך־ארץ, דען מען האָט געהאַט מורא, ער זאָל ניט עפּעס אױססאָגן פֿאַר דעם שׂררה.
ר׳ שׂימחה איז געגאַנגען געקלײדט אַזױ װי אײנער פֿון די גרױסע גוטע ייִדן, און ר׳ שׂימחה האָט זיך מישבֿ געװעזן און האָט זיך צוגענומען אַ מענטש װאָס איז גוט בעקאַנט אין די מנהגים פֿון אַ גוטן ייִד און װײס גוט צו מאַכן דעם אָנשטעל מיט דעם שמים־פּנים און מיט דעם שװינדל צו בערימען דעם הײליקן רבי, אַז ער עסט גאָר ניט און ער בעװײַזט גרױסע אותות (24) ומופֿתים. ער איז משביע מלאכים.
דער זעלבער איז געװאָרן זײַן משמש, און דער משמש האָט דעם רבי אױסגעלערנט אַ ביסל דאַװענען. און זי האָט זיך אױך צוגענומען אײן אַלטע יודענע, װאָס קען גוט דאַװענען לײענען און האָט זיך געלאָזט לערנען דאַװענען און לײענען. און זי איז זיך געגאַנגען ברײט אין שול אַרײַן מיט דעם קרבן מנחה סידור אַזױ װי אַ ריכטיקע רביצין. און דער משמש איז געװאָרן בײַ ר׳ שׂימחהן גבאי, און ער האָט עס אײַנגעפֿירט זײער הערלעך, דען קײן געלט האָט דאָך קײנמאָל ניט געפֿעלט. ער האָט געלאָזט מאַכן אױף דעם הױף אַ מקװה און אַ גרױס בית־מדרש מיט עטלעכע שענק ספֿרים, און בעזונדער אײן שטיבל פֿאַר דעם הײליקן רבי, ער זאָל מאריך זײַן. און ר׳ שׂימחה האָט אײַנגעפֿירט זײַן הױז זאָל זײַן אָפֿן פֿאַר אָרעמע־לײַט: װער עס איז אַרײַנגעקומען הונגעריק, דער איז אַרױסגעגאַנגען זאַט. ער און זי האָבן בײדע געגעבן צדקה זײער פֿיל. און זײַן שטיבל װאַר זײער שײן אױסגעמעבלט און אױסגעמאָלט, און אַרום און אַרום זײער פֿיל לײַכטערס מיט לאָמפּן. און בײַ די טיר איז געשטאַנען אײן גרױס, קופּערן האַנטפֿאַס מיט אַ גרױסן בעקן מיט צװײ גרױסע האַנטעכער און אײן גרױסע, זילבערנע מזוזה מיט אַ זילבערן בײַשטידל. עס האָט אױסגעזען װי בײַ אײן ריכטיקן רבי. ער איז גאַנץ אַלײן געזעסן אין זײַן שטיבל און האָט נעבעך יומם־ולילה געפֿרעסן װי אַ פֿערד.
דער שׂררה האָט אַלע װאָך געשיקט פֿיל מער װי מען האָט געברױכט. און דער שׂררה מיט די גרעפֿין מיט אַלע זײַנע הױפֿלײַט האָבן זיך געהאַלטן פֿאַר אַ גרױסע זכיה, דאָס זײ האָבן זוכה געװעזן צו האָבן אַזױ אײן פּאָד פּאַן באָג אין זײער שטאָט, דען זײ האָבן זיך אײַנגערעדט דאָס אױס אַלע גרעסטע נױטן אָדער קראַנקײטן ווירד ער זײ אַרױסהעלפֿן. און בײַ אַלע שׂררים און פּױערן פון אַלע דערפער אַרום און אַרום האָט געקלונגען דער נאָמען פֿון דעם פּאָד פּאַן באָג, דען דער שׂררה מיט די שׂררסטע האָבן אים זײער גרױס געמאַכט און בעקאַנט געמאַכט צװישן אַלע שׂררים, און אַלע גרעסטע שׂררים און חראַביעס האָבן אַרײַנגעשיקט גרױסע מתּנות דעם פּאָד פּאַן באָג. בקיצור, ר׳ שׂימחה פּלאַכטע האָט געלעבט מיט זײַן װײַב זײער גליקלעך און פֿערגעניגט דאָס קײן גרױסער נגיד קען ניט אַזױ לעבן און אַזױ פֿירן, דען (25) אַל דאָס גוטס האָבן זײ געהאַט, און קײן געלט האָט זײ ניט געפֿעלט, און אױף קײן תּכלית האָבן זײ ניט געזאָרגט. זײער גאַנצע זאָרג איז נאָר געװעזן צו טראַכטן װעגן די אַכילה, װוּ מען קריגט גרױסע טעפּ מיט שיסלען מיט דיניצעס. אַזױ האָבן זײ געלעבט במנוחה און פֿערגעניגט עטלעכע יאָרן.
So now Reb Simkhe Plakhte resided in his own establishment made up of six fully furnished drawing rooms.
The overlord then sent for his personal tailor and ordered Reb Simkhe be regally clothed from head to toe in the best silks available. Five to six outfits, a silk bathrobe and a genuine white satin cassock with a big white silk sash and several expensive furs were made for him. The countess took Madame Plakhte’s hand and brought her to her court’s ladies’ tailor and then to a store where they loaded up on dresses. All household items including underwear and bed linens of the most sumptuous quality were provided for them. A mass of jewelry was bought for the Madame Simkhe at the goldsmith’s and she was adorned like a princess. She was given a purse containing several hundred gold coins and the count and his wife told Reb Simkhe and his wife not to spare any of the money. ‘You must buy anything your heart desires with it. You will never have a lack of funds. I will send you more every week.’ Two peasants were assigned to serve and protect the household. They were given a small apartment on the top floor to live in. Wheat and veal and poultry were provided and the lord gave Simkhe his gold pocket watch. And his wife, the countess, bestowed many splendid gifts upon Madame Plakhte. Then they took their leave, with great respect, and made sure the two peasants, would in no uncertain terms, be true and devoted to the Plakhtes. And then they went home.
When the overlord got home, greatly exhilarated, he arranged to throw a huge ball. He invited all his servants (23) and village peasants to tell them about God’s right-hand man. All were in great wonderment and very happy.
Our Reb Simkhe and his wife, once again got very involved with their pots and pans, vessels and receptacles. They put their old ones aside because they were now too small. Pots as big as kegs and basins the size of tubs were bought. And all they did all day long was devote themselves to their meals. An entire peasant community could not have consumed all that they devoured each day. And every week they received flour from the count’s estate, and food, and veal, and poultry. And every week a purse full of money was sent them. The countess sent over several very good milk cows so that Madame Plakhte would have enough milk and butter. Servants were sent to tend to the cows—to milk them and make butter. In short, Reb Simkhe Plakhte regally resided in very lavishly furnished rooms. He had a staff of peasant men and women to serve him and everything was conducted like on a manor. He wore only silk and his old spodek was traded in. Reb Simkhe now wore a sable hat that cost 100 rubles. And his long white robe and sash were now made of pure satin. He carried a genuine Moses staff with a good silver head that weighed about half a pound. Madame Plakhte now wore a countess’ attire and two Jewish domestics worked in the kitchen. And all the townsfolk were witness to it all. Some of them laughed and others could not contain themselves but everyone had to show respect, as they were afraid to be reported to the overlord.
Reb Simkhe went around dressed like one of the greatest good Jews24. To maintain this stance, he understood that he would be in need of counsel. So he hired a man well versed in all the customs of a good Jew and an expert in putting on a sanctimonious, holier-than-thou face. That swindler sang the praises of the Holy Rabbi—that he ate nothing, that he demonstrated great wonders (24) and that he was a sworn-in emissary of God.
This very person became his shames, his personal gabe, and he taught the rabbi how to pray a little. An old woman, who also knew how to pray and read, hooked up with them as well, so that the rebetsn would also learn some praying and reading. And off she went proudly to shul holding her women’s prayer book just like a proper rebetsn.
The shamish became Reb Simkhe’s manager. He managed everything very judiciously so there was never a lack of money. He had a mikve25 installed and a big study house with several closets filled with sforim26. A separate little study hall, fitted out with holy books for the Holy Rabbi, where he could spin out his talks, was also provided for him.
Reb Simkhe established his house be open to the poor. Whoever came in hungry, left sated. He and she both gave a lot to charity. And his little study house was beautifully painted, furnished and illuminated by many candlabras and lamps. There was a large copper washstand by the door with a big washbasin and two large towels. A big mezuzah hung on a silver doorpost. Everything was in place to make it look like a real Hasidic Master’s establishment. He would sit all alone in his study hall and pitifully gorge day and night, like a horse.
Every week the overlord sent far more than needed. And the lord and his lady, along with their entire court, believed they had attained great honor by having lived to have such a unique Pod Pan Bog in their town. They were convinced that he could relieve any problem or illness that might befall them. And all the dignitaries and peasants of the surrounding villages and towns knew about the God’s Deputy. The count and countess saw to it that he be very well known among all the gentry and heads of state. The most distinguished and eminent members of the upper crust sent splendid gifts to God’s Second-in-Command. Long story short, Reb Simkhe Plakhte and his wife lived so happily and pleasurably that the wealthiest, most powerful denizens could not match up to the way they lived and enjoyed. (25) They had everything good and they never lacked for money. There was never any business that worried them. Their only concern was thinking about food preparation and consumption, like where they would obtain the biggest pots, basins and pails. They lived this way, in peace and enjoyment, for several years.